Arango - de Caribische orkaan

Als we een paar decennia teruggaan, was Venezuela geen land dat met voetbal werd geassocieerd. Het land stond vooral bekend om honkbal, en dat vooroordeel beperkte wellicht de kansen van Venezolaanse voetballers - en daarmee ook van het nationale elftal, aangezien de meeste spelers weinig ervaring hadden buiten de eigen competitie. Dat veranderde allemaal dankzij Juan Arango, die rond het jaar 2000 Venezuela verliet en de driekleurige vlag liet wapperen in Mexico, Spanje, Duitsland en de Verenigde Staten.

Het begin van zijn carrière

Juan Arango werd geboren op 16 mei 1980 in Maracay, Venezuela - een stad die bekendstaat om haar vele artiesten en honkballers. Zijn ouders waren enkele jaren voor zijn geboorte uit Colombia geëmigreerd. Hoewel honkbal destijds de nationale sport bij uitstek was, koos de jonge Juan al op zesjarige leeftijd voor voetbal, toen hij zich aansloot bij de jeugdteams van Universidad Central. Na tien jaar vertrok hij naar Nueva Cádiz FC, waar hij samenspeelde met César Farías (die later zijn bondscoach zou worden) en Alexander Rondón (zijn toekomstige ploeggenoot bij het nationale team).

Het team uit Cumaná werd kampioen in de U20-categorie, promoveerde naar de Tweede Divisie en won vervolgens opnieuw om door te stoten naar de Eerste Divisie. Die promotie leidde tot een verhuizing van Cumaná (in het oosten van Venezuela) naar Maracaibo (in het westen), waarbij de club zijn naam veranderde in Zulia FC. Na slechts een paar wedstrijden in de hoogste divisie werd Arango in 1999 voor het eerst opgeroepen voor het Venezolaanse nationale elftal - het begin van een zestien jaar lange reis in het tenue van La Vinotinto. Na twaalf wedstrijden voor Zulia FC werd hij getekend door Caracas FC, een van de grootste clubs van het land. Toch bleef hij daar slechts negentien wedstrijden voordat hij zijn eerste buitenlandse avontuur begon.

Eerste stappen in het buitenland

Benito Floro, de Spaanse coach van Monterrey in 2000, ontdekte Arango en haalde hem naar zijn team. In vier jaar tijd speelde de Venezolaan voor drie Mexicaanse clubs: Monterrey, Pachuca en Puebla. Met Los Tuzos won hij in 2002 de CONCACAF Champions Cup, door Morelia met 1-0 te verslaan in de finale. In dat toernooi behoorde Arango tot de topschutters, samen met Alex Fernandes. Toen Benito Floro in 2004 trainer werd van Mallorca, besloot hij Arango mee te nemen naar Spanje.

Estadi Mallorca Son Moix - Juan Arango thuisstadion voor een aantal jaren

Zijn tijd bij Mallorca

De overstap werd destijds als een risico gezien, want Mallorca bood Arango slechts een contract van één jaar met een optie op drie extra jaren - een teken dat men twijfelde aan zijn capaciteiten en omdat er nauwelijks Venezolanen in Europa speelden. Zijn debuut in Spanje kwam tegen Real Madrid - en niet zomaar Real Madrid, maar de Galácticos, die die dag met 1-0 wonnen dankzij een doelpunt van Ronaldo. Mallorca begon het seizoen slecht en na slechts één overwinning in de eerste acht wedstrijden werd Floro ontslagen en vervangen door Héctor Cúper, die zijn vertrouwen in Arango behield.

Op 20 maart 2005, in een wedstrijd tussen Mallorca en Sevilla, kreeg Arango in de 40e minuut een zware klap van Javi Navarro, waardoor hij een hartstilstand kreeg en met spoed naar het ziekenhuis moest worden gebracht - zijn leven was in gevaar. Uiteindelijk was hij slechts een maand uit de roulatie en keerde hij terug met een beschermend masker. Dat seizoen eindigde Mallorca op de zeventiende plaats, slechts twee punten boven de degradatiezone. In september van datzelfde jaar maakte hij zijn eerste hattrick tegen Real Sociedad, waarbij een van de doelpunten een prachtige halve omhaal was.

In datzelfde seizoen speelde Arango een hoofdrol toen Real Madrid op bezoek kwam in Palma de Mallorca. Op een regenachtige dag versloeg het eilandteam de Madrilenen met 2-1, waarbij Arango het winnende doelpunt maakte nadat hij Casillas had uitgespeeld en in het lege doel schoot. Die nederlaag betekende het einde van Florentino Pérez' eerste ambtsperiode als president van Real Madrid - hij trad kort daarna af.

Naarmate de seizoenen verstreken, groeide Arango's belang binnen de club, en het team verbeterde geleidelijk zijn eindklasseringen. In het seizoen 2007/08 maakte de speler uit Maracay opnieuw een hattrick, dit keer tegen Recreativo de Huelva, in een 7-1 overwinning - de grootste zege van Mallorca ooit in de Primera División. Daarmee werd Arango de eerste speler in de geschiedenis van de club die twee hattricks scoorde op het hoogste niveau.

Volgende halte: Duitsland en Gladbach

Arango's linkervoet had hem in Europa een reputatie bezorgd als een van de meest verfijnde en precieze schutters, vooral bij vrije trappen, wat de interesse wekte van meerdere clubs. Na vijf seizoenen bij Mallorca betaalde Borussia Mönchengladbach 3,5 miljoen euro om hem naar Duitsland te halen. In eerste instantie leek het snelle Duitse voetbal en het kille klimaat niet te passen bij de Venezolaan, maar niets bleek minder waar - zijn aanpassing was indrukwekkend. Hij liet een blijvende indruk achter bij zowel de supporters van Gladbach als in de hele Bundesliga.

Net als bij Mallorca kwam Arango terecht bij een ploeg die vocht tegen degradatie. Samen met trainer Lucien Favre en spelers als Marco Reus leidde hij het team naar Europees voetbal. Reus verklaarde later meermaals: "Arango is als een leermeester voor mij. Ik heb veel van hem geleerd door met hem samen te spelen." In Duitsland nam Arango 111 vrije trappen, waarvan er 9 doelpunten opleverden - een conversiepercentage van 8,61%, het op één na beste gemiddelde in de geschiedenis van de Bundesliga. Daarnaast maakte hij enkele schitterende doelpunten, waaronder een beroemde treffer van bijna op de middenlijn tegen Mainz.

Tijdens Arango's periode in Duitsland vond de Copa América 2011 plaats, die in Argentinië werd gespeeld. Het lot bracht hem opnieuw samen met César Farías, die toen bondscoach van La Vinotinto werd. In dat toernooi behaalde Venezuela de vierde plaats - het beste resultaat in de geschiedenis van het land - na een nipte nederlaag in de halve finale tegen Paraguay, na strafschoppen.

Na vijf jaar in Duitsland sloot Arango zijn carrière af met korte periodes bij Tijuana, de New York Cosmos en een terugkeer naar zijn thuisland bij Zulia FC - dat ditmaal opmerkelijk genoeg werd gecoacht door Daniel Farías, de broer van César.