David Pizarro, het kleine Chileense tovenaartje

Het woord "onderschat" wordt vaak gebruikt in de voetbalwereld, maar veel mensen begrijpen eigenlijk niet goed wat die term echt betekent. Hoewel er veel spelers zijn die meer erkenning verdienen, werden velen van hen op de een of andere manier beloond met prijzen en titels. De hoofdpersoon van dit artikel, David Pizarro, is daar mogelijk een uitzondering op.

De Chileense middenvelder was een van de beste spelers uit de geschiedenis van zijn land. Toch wordt hij vaak minder genoemd dan namen als Iván Zamorano, Alexis Sánchez en Arturo Vidal. Daarom is het goed om af en toe stil te staan bij wie David Pizarro was, wat hij bereikte in het Italiaanse voetbal, en welke erfenis hij naliet in het Chileense voetbal.

Zijn beginjaren

David Pizarro werd geboren in Valparaíso, Chili, en werkte zich al snel op via de jeugd van zijn plaatselijke club Santiago Wanderers. In 1997 maakte hij als tiener zijn debuut in het eerste elftal. Hij maakte direct indruk in het Chileense voetbal, wat leidde tot een transfer naar het Italiaanse Udinese in de zomer van 1999.

Udinese-fans juichen David Pizarro toe - zijn eerste professionele club

Udinese had toen nog niet de reputatie als opleidingsclub voor jong talent die het later zou krijgen, maar de komst van Pizarro was een van de eerste stappen in die richting. Toch is het eerlijk om te zeggen dat Pizarro het moeilijk had in zijn beginperiode in Italië, zeker in een tijd waarin de Serie A wellicht de sterkste competitie ter wereld was. Hij kon niet meteen de impact maken die velen van hem verwachtten.

In 2001 werd hij uitgeleend aan Universidad de Chile, een van de grootste clubs in zijn thuisland, om ervaring op te doen. Hoewel hij daar niet veel speelde, keerde hij wel terug bij Udinese als een veel completere speler. Dat moment kan gezien worden als een keerpunt in zijn carrière, en laat ook zien hoeveel vertrouwen Udinese in zijn kwaliteiten had.

En hoewel er bij de club mensen waren die in hem geloofden, was er niemand die meer vertrouwen in Pizarro had dan zijn latere trainer bij Udinese: Luciano Spalletti. Het Udinese van het seizoen 2003/04 begon naam te maken in de Serie A als een team dat de topclubs kon uitdagen met aantrekkelijk, aanvallend voetbal - en daarin speelde de Chileen een sleutelrol.

Pizarro was wat Italiaanse fans een "regista" noemen - vergelijkbaar met Andrea Pirlo, die toen bij AC Milan speelde. Zijn vermogen om het tempo van de wedstrijd te bepalen, gecombineerd met zijn uitstekende passing, maakten hem tot een essentiële schakel in het elftal van Spalletti, iets wat ook later in zijn carrière een rol zou spelen.

Zijn prestaties bleven niet onopgemerkt, en in 2005 volgde een transfer naar Internazionale. Dit leek het moment voor Pizarro om zich definitief te bewijzen op het hoogste niveau van de Serie A. Maar helaas kreeg hij weinig speeltijd en slaagde hij er niet in om de plek van Juan Sebastián Verón over te nemen.

Hij won wel enkele prijzen, waaronder de Serie A-titel van 2005/06, de Coppa Italia van 2006 en de Supercoppa Italiana. Toch moet gezegd worden dat hij zijn vorm van bij Udinese niet wist te herhalen.

Gelukkig voor Pizarro kreeg hij een nieuwe kans.

AS Roma en daarna

Luciano Spalletti werd in het seizoen 2004/05 trainer van AS Roma en haalde Pizarro naar de hoofdstad na diens moeilijke periode bij Inter. Het bleek een gouden zet voor alle betrokkenen: Pizarro kwam bij een club terecht die behoefte had aan een speler van zijn type, terwijl Spalletti een speler binnenhaalde die hij door en door kende en die extra kwaliteit aan zijn team toevoegde.

Dit Roma-team stond bekend als "La Magica" vanwege hun vloeiende en aanvallende speelstijl, met Pizarro in een sleutelrol net voor de verdediging. Zijn passing en spelinzicht waren cruciaal voor het functioneren van het team. Hoewel hij slechts een paar keer de Coppa Italia wist te winnen in Rome, werd hij een publiekslieveling en behaalde hij veel mooie prestaties.

In januari 2012 tekende hij op huurbasis bij Manchester City, waar Roberto Mancini - zijn voormalige coach bij Inter - inmiddels trainer was. Pizarro speelde echter weinig, waardoor hij ook geen medaille kreeg voor de Premier League-titel die City dat seizoen won. Uiteindelijk keerde hij terug naar Italië en speelde drie seizoenen voor Fiorentina.

Na zestien jaar in Italië - met uitzondering van enkele uitleenbeurten - keerde Pizarro terug naar Chili. Eerst bij Santiago Wanderers en daarna bij Universidad de Chile, waarmee hij in 2017 het Clausura-kampioenschap won.

Chili en zijn erfenis

David Pizarro maakte veel mee met het Chileense nationale team. Hij maakte deel uit van het wisselvallige elftal in het midden van de jaren 2000, was onderdeel van de revolutie onder Marcelo Bielsa aan het eind van dat decennium, en sloot ook aan bij het succesvolle elftal van Jorge Sampaoli in de jaren 2010 - al was dat op latere leeftijd voornamelijk als invaller.

Elke voetbalfan die in de jaren 2000 naar Italiaans voetbal keek, weet hoe getalenteerd David Pizarro was. Hij tilde clubs als Udinese en AS Roma naar een hoger niveau. Het is jammer dat hij nooit de erkenning heeft gekregen die hij verdiende. Toch zal zijn nalatenschap - zowel in Chili als in het Italiaanse voetbal - nooit vergeten worden en verdient die veel meer waardering dan hij tot nu toe heeft gekregen.