Guillermo Barros Schelotto, Boca Juniors' legendarische aanvaller
Het Zuid-Amerikaanse voetbal heeft veel spelers voortgebracht die legendes van het spel zijn geworden en zelfs jarenlang het Europese voetbal hebben gedomineerd, maar het valt niet te ontkennen dat hun competities vaak niet dezelfde aandacht krijgen. Voetbalfans die niet in Zuid-Amerika zijn geboren, negeren meestal enkele van de grootste prestaties en spelers die daar hun carrière hebben opgebouwd, met Guillermo Barros Schelotto als een duidelijk voorbeeld.
©
Guillermo Barros Schelotto - hier als coach
Hier volgt de carrière van Guillermo Barros Schelotto en waarom hij een van de meest prominente voetballers in de geschiedenis van Boca Juniors en het Zuid-Amerikaanse voetbal als geheel is.
De jaren '90
Guillermo Barros Schelotto werd geboren in La Plata, Argentinië, op 4 mei 1973, en maakte in 1991 op 18-jarige leeftijd zijn profdebuut bij de club van zijn geboorteplaats, Gimnasia y Esgrima de La Plata. Hij heeft ook een tweelingbroer, Gustavo, die eveneens voetballer was, wat de reden is dat Guillermo in Zuid-Amerika de bijnaam "mellizo" (tweeling in het Spaans) kreeg.Schelotto speelde zeven jaar voor Gimnasia en groeide uit tot een van de meest productieve spelers in de competitie, bekend als een snelle aanvaller met goed samenspel. Leuk detail: hij had ook een sterke rivaliteit met Martín Palermo, de spits van stadsrivaal Estudiantes de La Plata, tot het punt dat er een beruchte derby was waarin ze beiden als aanvoerders het traditionele handenschudden uitvoerden zonder elkaar aan te kijken.
Deze rivaliteit kreeg echter een verrassende wending toen ze beiden in 1997 tekenden bij Boca Juniors en zich vestigden als een krachtig aanvalsduo in heel Zuid-Amerika. In de late jaren '90 keerde Boca terug naar de top van het Zuid-Amerikaanse voetbal onder leiding van Carlos Bianchi, met het trio Schelotto, Palermo en Juan Román Riquelme als sleutelfiguren.
Ze wonnen een paar Apertura- en Clausura-toernooien in de jaren '90, maar de jaren 2000 zouden Bocas hoogtijdagen worden - en ook die van Schelotto.
De jaren 2000 en het afscheid
De eerste periode van Carlos Bianchi als trainer van Boca bereikte zijn hoogtepunt in het begin van de jaren 2000, toen de club de Copa Libertadores van 2000 en 2001 won en ook de Intercontinentale Beker van 2000, waarin Real Madrid met 2-1 werd verslagen. Maar hier maakte Schelotto's loopbaan een beslissende wending.Terwijl Palermo en Riquelme hun geluk in Europa beproefden, bleef "El Mellizo" bij Boca en werd hij de icoon en vaandeldrager van de club. Toen de selectie vernieuwd werd, nam hij de rol van aanvoerder op zich. Toen Bianchi in 2003 terugkeerde, vormde Schelotto in de aanval een duo met een jonge Carlos Tevez, wat zijn opmerkelijke lange loopbaan illustreerde.
Dit midden jaren 2000-tijdperk van Boca bereikte zijn hoogtepunt met de Copa Libertadores van 2003 en de Intercontinentale Beker van 2003, waarin Boca een sterk AC Milan versloeg. Toen Bianchi vertrok en Alfio "Coco" Basile het roer overnam, begon de leeftijd zijn tol te eisen van Schelotto en werd hij steeds meer een invaller met impact.
Toch was dit ook de periode waarin Martín Palermo terugkeerde na een mislukte periode in Spanje en jonge spelers zoals Rodrigo Palacio en Fernando Gago belangrijker werden in de basisopstelling. Boca zou in deze periode nog meer landstitels winnen en ook de Copa Sudamericana, al speelde Schelotto daarin een beperktere rol.
Tijd in de Verenigde Staten
Rond 2007 kreeg Schelotto de kans om zich aan te sluiten bij Major League Soccer-club Columbus Crew SC, in een periode waarin de competitie probeerde meer bekende spelers aan te trekken. Omdat hij een goed salaris kon verdienen en een zeer prominente rol zou krijgen, besloot hij voor het eerst Argentinië te verlaten en in het buitenland te gaan spelen.Misschien het meest veelzeggende aspect van Schelotto's mentaliteit en kwaliteiten als speler is dat hij niet naar de Verenigde Staten ging voor een vakantie, maar daadwerkelijk een belangrijke katalysator voor de club werd. Tijdens zijn drie jaar bij Columbus Crew won hij drie landstitels en een beker, en hij werd in 2008 bovendien uitgeroepen tot Major League Soccer MVP.
Het was een bewijs van zijn capaciteiten op een moment dat hij niet langer de speler was die hij ooit geweest was, maar nog steeds kwaliteit kon leveren. Hij beëindigde zijn periode daar met 38 doelpunten en 43 assists in 118 wedstrijden. Gezien het feit dat hij er op 34-jarige leeftijd aankwam, is dat een uitstekend voorbeeld van hoe hij nog steeds op hoog niveau kon concurreren.
Schelotto besloot in 2011 terug te keren naar Argentinië om zijn loopbaan af te sluiten bij Gimnasia en begon al snel aan zijn trainerscarrière, die hij sindsdien is blijven volgen. En hoewel hij buiten Zuid-Amerika niet altijd veel erkenning krijgt voor zijn carrière, valt niet te ontkennen dat Schelotto een van de meest succesvolle spelers van dat continent is.
Het is vaak makkelijk om het Zuid-Amerikaanse voetbal te onderschatten omdat het niet dezelfde aantrekkingskracht of financiële slagkracht heeft als de grote Europese competities, maar Schelotto's successen verdienen veel meer erkenning. Hij was bijna tien jaar lang de talisman van Boca en maakte in die periode deel uit van minstens drie grote generaties van die club, terwijl hij ook steeds een belangrijke bijdrage leverde.
En dat is iets wat niet iedere speler kan zeggen...