Hoe Antonio Conte Inter Milan terug naar de top leidde
Antonio Conte heeft zich in het afgelopen decennium ontwikkeld tot een van de grootste serie-winnaars onder voetbaltrainers, en zijn loopbaan bewijst dat keer op keer. Zijn periode bij Juventus in de vroege jaren 2010 bracht de club weer naar de top en leverde zelfs enkele Serie A-records op. Ook zijn tijd in Engeland bij Chelsea bewees zijn kwaliteiten, toen hij daar de Premier League wist te winnen.
©
Dit is het verhaal van Antonio Conte's twee seizoenen bij Inter Milan, van 2019 tot 2021, met alle hoogte- en dieptepunten die daarbij kwamen kijken.
De context van club en trainer
De Italiaanse trainer Luciano Spalletti had in het seizoen 2018/19 een degelijke prestatie geleverd door Inter naar de UEFA Champions League te loodsen met een vierde plaats in de Serie A. Toch was het geen geweldig seizoen voor de Italiaanse grootmacht, die al een decennium in verval verkeerde sinds de beroemde treble onder José Mourinho in 2010. Dat tijdperk van middelmatigheid stond nu op het punt te veranderen.Antonio Conte werd echter niet met onverdeeld enthousiasme ontvangen door de fans, wat gezien zijn verleden bij Juventus logisch was. Hij was niet alleen oud-trainer van Juve, maar ook oud-aanvoerder als speler en een symbool van die club - wat zijn komst naar Inter voor velen uiterst controversieel maakte.
Toch had Conte bij Juventus enorme successen geboekt, met drie opeenvolgende Serie A-titels in drie seizoenen. In Engeland won hij bovendien de Premier League en de FA Cup met Chelsea - een indrukwekkend rendement in slechts twee jaar tijd. Vanuit een pragmatisch oogpunt was er dan ook geen twijfel: Conte was een winnaar, en Inter had precies zo iemand nodig.
Lautaro Martínez was een belangrijk onderdeel van Conte's Inter
De opbouw van het team
Een van de belangrijkste factoren achter Antonio Conte's succes bij Inter Milan was zijn visie op teamopbouw en zijn keuzes op de transfermarkt. Het laten vertrekken van Mauro Icardi - de aanvoerder en topscorer van het team - was zonder twijfel een moeilijke beslissing, maar bleek uiteindelijk een keerpunt, zeker gezien de Argentijnse spits' reputatie van controverse.De Italiaan besloot om een andere Argentijn in de selectie, Lautaro Martínez, een veel prominentere rol te geven als tweede spits in zijn 3-5-2-formatie. Conte haalde ook Romelu Lukaku, die hij al in 2017 naar Chelsea had willen halen, en Alexis Sánchez van Manchester United - waarmee hij zijn aanval aanzienlijk versterkte.
De getalenteerde Italiaanse middenvelder Nicolò Barella werd overgenomen van Cagliari, eerst op huurbasis met een verplichte koopoptie, en groeide al snel uit tot een sleutelspeler in het elftal. In de winter van 2020 volgden nog meer versterkingen: Ashley Young kwam van Manchester United, Christian Eriksen van Tottenham Hotspur en Victor Moses werd gehuurd van Chelsea, waar hij al onder Conte had gewerkt op Stamford Bridge.
De zomer van 2021 bracht opnieuw belangrijke versterkingen die zorgden voor meer variatie en diepte in de selectie. Zo werd de Chileense middenvelder Arturo Vidal overgenomen van FC Barcelona - een speler die Conte al eerder had gecoacht bij Juventus. Achraf Hakimi kwam over van Borussia Dortmund en nam de rol van rechter wingback op zich. Daarnaast werd Matteo Darmian, destijds bij Parma en eveneens een voormalig Manchester United-speler, toegevoegd als extra optie voor zowel de vleugelverdediging als het centrum van de defensie.
Deze aankopen, samen met andere versterkingen van iets minder naam, bleken een belangrijke katalysator voor het succes van het team. Inter Milan eindigde respectievelijk als tweede en eerste in de Serie A tijdens Conte's twee seizoenen bij de club.
De hoogte- en dieptepunten
Een constante in Antonio Conte's trainerscarrière sinds zijn tijd bij Juventus is dat hij uitblinkt in de competitie, maar vaak worstelt in beker- en Europese toernooien - en dat was bij Inter Milan niet anders. Zoals eerder vermeld, eindigde het team in het seizoen 2019/20 als tweede, op slechts enkele punten van Juventus, en een jaar later, in 2020/21, veroverden ze de Scudetto voor het eerst in elf jaar - een mijlpaal voor zowel de club als de trainer.Conte bouwde zijn succes op de fysieke kracht en het atletisch vermogen van zijn team, met Martínez en Lukaku als een fenomenaal spitsenduo. Ook de wingbacks leverden sterke prestaties, waarbij Hakimi een sleutelrol speelde in zijn enige seizoen in Italië en belangrijk was in het behalen van de titel.
In Europees verband ging het echter minder goed. Inter wist nooit voorbij de groepsfase van de UEFA Champions League te geraken. Wel bereikten ze in 2020 de finale van de UEFA Europa League, maar verloren die van Sevilla - mede door een ongelukkige wedstrijd van Romelu Lukaku.
Conclusie
Antonio Conte heeft in zijn carrière keer op keer bewezen dat hij in staat is om resultaten te leveren, ongeacht het team dat hij leidt. Zijn periode bij Inter Milan behoort ongetwijfeld tot de meest succesvolle uit zijn loopbaan en benadrukt zowel zijn kwaliteiten als zijn tekortkomingen als trainer. Zijn ploeg was dominant in de Serie A, maar wist geen indruk te maken op het Europese toneel.Toch zullen de meeste Inter-fans zijn tijd bij de club met veel waardering herinneren, aangezien dit tijdperk symbool stond voor de terugkeer van Inter Milan naar de absolute top na bijna een decennium van tegenslag.