Zijn naam was El Mágico - De Tovenaar
Er zijn maar weinig bijnamen in de voetbalgeschiedenis die een speler zo perfect beschrijven als deze.De man over wie we het vandaag hebben, was het complete tegenovergestelde van het stereotype van de moderne profvoetballer. Zijn discipline liet vaak te wensen over, zijn trainingsgewoonten waren soms laks, maar zijn natuurlijke talent was zo groot dat het hem toch naar het allerhoogste niveau bracht.
Er was ooit een tijd in Engeland waarin alleen Brazilianen iets anders dan hun achternaam op hun shirt mochten dragen - hun "magie" maakte hen bijzonder. Maar dit verhaal gaat over een man die zo getalenteerd was dat hij beter bekend stond onder zijn bijnaam dan onder zijn echte naam: El Mágico (De Tovenaar) González.
Beginjaren
Jorge Alberto González Barillas werd geboren op 13 maart 1958 in Colonia Luz, een wijk in San Salvador. Als jongste van acht kinderen groeide hij op in een gezin waar voetbal een vanzelfsprekend onderdeel van het dagelijks leven was. Eén van zijn broers, Mauricio, was profvoetballer in El Salvador en Guatemala en speelde meerdere keren voor het nationale team. Hun vader, zelf voetbaltrainer, was degene die Jorge de liefde voor de sport bijbracht.Vanaf jonge leeftijd liet Jorge zien dat hij een natuurlijk gevoel voor voetbal had. Hij begon bij een kleine club, ANTEL (Administración Nacional de Telecomunicaciones), inmiddels ter ziele gegaan.
Op slechts 16-jarige leeftijd, in 1975, maakte hij zijn debuut op het hoogste niveau met ANTEL, tijdens het allereerste seizoen van de club in de hoogste Salvadoraanse divisie. In een wedstrijd tegen Club Deportivo Águila - die ANTEL met 3-1 won - speelde hij zo indrukwekkend dat commentator Rosalío Hernández Colorado hem de bijnaam "El Mago" (De Tovenaar) gaf, een naam die later in Spanje evolueerde tot "El Mágico".
Dat ene seizoen was genoeg om een transfer naar Club Social Independiente te verdienen, een meer gevestigde club, waar hij ook zijn debuut maakte voor het nationale elftal van El Salvador. Slechts een jaar later tekende hij bij C.D. FAS, de succesvolste club van het land.
Doorbraak naar internationale roem
Met FAS won González drie landstitels en werd hij zonder twijfel de absolute ster van het Salvadoraanse voetbal. Maar zijn grootste prestatie in die periode was dat hij in 1982 El Salvador naar zijn tweede - en tot op heden laatste - WK voetbal leidde, gehouden in Spanje.Het toernooi zelf werd een ramp voor El Salvador: drie nederlagen in de groepsfase, slechts één doelpunt voor, dertien tegen, en een vernederende 10-1 nederlaag tegen Hongarije - nog altijd de grootste verliespartij in de WK-geschiedenis.
Toch maakte El Mágico, ondanks de slechte resultaten, indruk op scouts en fans over de hele wereld. Er kwamen aanbiedingen binnen van clubs in Guatemala, de Verenigde Staten, Spanje en Frankrijk. Paris Saint-Germain stond op het punt hem vast te leggen, maar de transfer ketste af toen González niet kwam opdagen om het contract te ondertekenen. Later zei hij dat het "te veel verplichtingen" met zich meebracht.
Uiteindelijk was het de Spaanse club Cádiz CF die hem wist te strikken.
©
Cádiz: het perfecte podium voor een vrijbuiter
González koos voor Cádiz, toen nog spelend in de Segunda División, deels omdat Spanje cultureel dichter bij El Salvador lag. Zijn flair en techniek staken meteen af in het Estadio Ramón de Carranza, en binnen een jaar promoveerde Cádiz naar La Liga.Zijn komst naar Spanje viel samen met Diego Maradona's overstap naar FC Barcelona, en de Argentijnse ster werd al snel fan van de Salvadoraan. Maradona zei ooit tegen journalisten:
"Er is er één beter dan ik - hij is Salvadoraan en speelt bij Cádiz."
Zo onder de indruk was Maradona dat hij El Mágico aanbeval bij Barça. In 1984 sloot González zelfs aan bij de Catalaanse club voor de voorbereiding en trainde enkele dagen samen met Maradona. Maar zijn gedrag buiten het veld - late avonden, feesten en een algemene minachting voor professionele discipline - zorgde ervoor dat Barcelona afzag van een definitieve transfer.
Hij stond bekend om laat opstaan, te laat komen op trainingen en het genieten van alcohol en nachtleven. Maar op wedstrijddagen kon hij dingen doen die niemand anders op het veld kon, en bij de fans van Cádiz werd hem alles vergeven.
Trouw blijven aan Cádiz
Hoewel andere clubs - waaronder Atlético Madrid - belangstelling toonden, koos González ervoor in Cádiz te blijven, wetend dat geen enkele andere club hem zoveel vrijheid en genegenheid zou geven.Een ruzie met trainer Benito Joanet in 1985 leidde tot een korte periode bij Real Valladolid, maar een jaar later keerde hij terug naar zijn geliefde Cádiz. Hij bleef bij de Andalusische club tot 1991, al begonnen persoonlijke problemen en gemiste wedstrijden steeds meer zijn prestaties te beïnvloeden.
Toch is zijn nalatenschap bij Cádiz onovertroffen: hij wordt nog altijd beschouwd als de beste speler uit de clubgeschiedenis.
Laatste jaren en nalatenschap
Na zijn vertrek uit Spanje keerde González terug naar FAS, waar hij bleef spelen tot zijn pensioen in 1999. Na zijn actieve carrière bleef hij betrokken bij het voetbal, onder meer als assistent-trainer bij Houston Dynamo en later bij het nationale team van El Salvador.González vatte zijn leven ooit samen met kenmerkende eerlijkheid:
"Ik geef toe dat ik geen heilige ben. Ik hou van het nachtleven, van vrouwen en van drinken. Ik geef toe dat ik onverantwoordelijk ben en een slechte professional. Ik wil voetbal niet als werk behandelen. Ik speel alleen om plezier te hebben."
Hij had één van de allergrootsten in de voetbalgeschiedenis kunnen worden, maar hij wilde dat niet. Voor hem betekende geluk leven op zijn eigen voorwaarden - en dat is precies wat hij heeft gedaan.
Als je El Mágico in actie wilt zien en een glimp wilt opvangen van zijn klasse en magie, bekijk dan hier al zijn 43 La Liga-doelpunten.